مطالب مرتبط
بیانیه کانون نویسندگان ایران در اعتراض به مرگ مهسا امینی
خبرگزاری جامعه آریایی – در ادامه واکنش های گسترده به مرگ مهسا(ژینا) امینی، کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه ای جان باختن وی را محکوم کرد.
به گزارش خبرگزاری جامعه آریایی، روز جمعه ۲۵ شهریور ماه ۱۴۰۱، کانون نویسندگان ایران، با انتشار بیانیه ای ضمن محکوم کردن مرگ مهسا(ژینا) امینی، متولد: ۱۳۷۹، اهل شهرستان سقز، در بازداشتگاه پلیس امنیت تهران، خواستار توقف سرکوب زنان و دختران ایران شد.
این مجموعه ادبی در بخشی از بیانیه صادره خود اعلام کرد:”واکنش گسترده به خبر هولناک قتل مهسا امینی در شرایطی صورت گرفت که در ماه‌های اخیر بازداشت سپیده رشنو و پخش اعترافات اجباری او نیز خشم عمومی را برانگیخته بود.”
متن بیانیه کانون نویسندگان ایران در اعتراض به مرگ مهسا امینی
برگ سیاه دیگری از سرکوب زنان به کارنامه‌ی حاکمیت افزوده شد. این بار مهسا (ژینا) امینی، دختر ۲۲ ساله‌ی اهل سقز که با ضرب و جرح مأموران «گشت ارشاد» حاکمیت به کما رفته بود، جان خود را از دست داد.
مهسا امینی که همراه خانواده‌اش به تهران سفر کرده بود، غروب سه‌شنبه ۲۲ شهریورماه در ایستگاه متروی حقانی بازداشت شد. او در زمان بازداشت همراه برادرش بود. به گفته‌ی بستگان آنها پس از اعتراض کیارش امینی، برادر مهسا، به این بازداشت، مأموران با گاز اشک‌آور مردم را پراکنده کردند. آنها با اعلام اینکه مهسا «بعد از یک ساعت کلاس توجیهی و با امضای تعهد» رها می‌شود، او را به بازداشتگاه وزرا بردند و پس از دو ساعت جسم نیمه‌جانش را به بیمارستان کسری منتقل کردند.
در پی انتشار این خبر، «نیروی انتظامیِ» حاکمیت پس از گذشت دو روز با انتشار متن کوتاهی به آن واکنش نشان داد و خبر «بدرفتاری» با مهسا امینی را «اخبار و ادعاهای رسانه‌های معاند» دانست. در این متن با اعلام اینکه مأموران حاکمیت این دختر ۲۲ ساله را برای «توجیه و آموزش» به بازداشتگاه «هدایت» کرده‌اند، آمده بود که مهسا امینی «در جمع سایر افراد هدایت شده به طور ناگهانی دچار عارضه‌ی قلبی» شده است. پس از این واکنش، بستگان او اعلام کردند «از مهسا پرونده‌ی پزشکی داریم و او کاملا سالم بوده است». همزمان گزارش‌هایی از ضرب‌وشتم امینی و دیگر زنان بازداشت‌شده در ون گشت ارشاد منتشر شد و در کنار انتشار روایت‌های سایر زنان از ضرب‌وشتم در بازداشتگاه‌های گشت ارشاد بار دیگر بر سرکوب نظام‌مند زنان صحه گذاشت.
واکنش گسترده به خبر هولناک قتل مهسا امینی در شرایطی صورت گرفت که در ماه‌های اخیر بازداشت سپیده رشنو و پخش اعترافات اجباری او نیز خشم عمومی را برانگیخته بود. حاکمیت در پاسخ به این خشم عمومی نیروهای امنیتی‌اش را در داخل و بیرون بیمارستان کسری مستقر کرد تا پیشاپیش راه را بر هر تجمع و اعتراضی ببندد؛ روشی که حاکمیت هر بار پس از قتل بازداشت‌شدگان و زندانیان برای سرکوب واکنش‌های اعتراضی مردم در پیش می‌گیرد. به بند کشیدن و به کام مرگ فرستادن و سپس فشار بر خانواده و نزدیکان برای مردم روندی آشناست. قتل بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو کانون نویسندگان ایران یکی از این بیشمار جنایت‌های عمدی حاکمیت بود، که در پی آن فشار نیروهای امنیتی بر خانواده و نزدیکان او تا امروز نیز ادامه یافته است.
چرخه‌ی سرکوب زنان در ۴۴ سال گذشته هر بار به شکلی به گردش درآمده و جان و زندگی و سرنوشت زنان را در چرخ‌دنده‌های خود خرد کرده است. اکنون دیگر این سرکوب نظام‌مند پشت ترکیب‌هایی همچون «به طور ناگهانی» و «عارضه‌ی قلبی» پنهان نمی‌ماند. اختناق مستمر، تجربه‌ی هر روزه‌ی زنان است. قتل مهسا امینی، نمونه‌ای آشکار شده از سرکوبی تمام عیار است که سال‌ها زیر سایه‌ی حاکمیت زن‌ستیز در جریان بوده است. نخستین بار نیست که حق انتخاب پوشش که حقی مسلم و بدیهی است، به مرگ زنی انجامیده است؛ زنی جوان که روزی «عادی» را در این سرزمین سپری می‌کرده است.
کانون نویسندگان ایران ضمن دفاع از حق انتخاب پوشش، قتل مهسا (ژینا) امینی را محکوم می‌کند و خواهان توقف سرکوب نظام‌مند زنان است.
کانون نویسندگان ایران / ۲۵ شهریور ماه ۱۴۰۱
لازم به ذکر است، در تاریخ ۲۲ شهریور ماه ۱۴۰۱، مهسا (ژینا) امینی، متولد: ۱۳۷۹، اهل شهر سنندج مرکز استان کردستان، پس از بازداشت توسط ماموران پلیس امنیت اخلاقی در تهران و انتقال به بازداشتگاه این ارگان امنیتی واقع در خیابان وزراء به اتهام (عدم رعایت حجاب) پس از حدود ۲ ساعت در پی بروز مشکلات شدید مغز و قلب به بیمارستان کسری در تهران منتقل شده بود دچار مرگ مغزی شد.
بیشتر بخوانید: مرگ مهسا امینی لکه ننگ دیگری بر چهره جمهوری اسلامی
سرکوب زنان و اعمال رفتارهای توام با تبعیض و خشونت بر علیه آنها ناقض اسناد بین المللی حقوق بشر از جمله ماده ۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق مدنی، سیاسی و اجتماعی است.
همچنین، هرگونه رفتار توام با خشونت و ارعاب بر افراد مصداق بارز شکنجه و ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر است.
