مطالب مرتبط
در این نوشتار از خبرگزاری جامعه آریایی، قصد دارید به صورت مفصل نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی را مورد بررسی قرار دهیم. بررسی نقض حقوق بشر از جوانب مختلفی امکانپذیر است و همانطور که واضح است نقض حقوق بشر آثار و تبعات فردی و اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و… زیادی به همراه خواهد داشت. از این رو با توجه به رسالت ذاتی این خبرگزاری سعی میکنیم نقض حقوق بشر را از زوایای مختلف بررسی نماییم.
نقض حقوق بشر توسط نظام جمهوری اسلامی ایران که در میان مخالفان جمهوری اسلامی ایران با عبارت «جنایات جمهوری اسلامی ایران» شناخته میشود، مجموعه اقداماتی است از سوی نظام جمهوری اسلامی ایران یا نیروهای نیابتی و مورد پشتیبانی آن برای حفظ و تقویت نظام جمهوری اسلامی ایران، انتقامگیری از مخالفان یا کمک به متحدان خود، از آغاز انقلاب ۱۳۵۷ ایران تا کنون در جریان است و باعث آسیب بسیاری به مردم و حقوق اساسی بشر شده است. نظام جمهوری اسلامی ایران از چند جهت، متهم به نقض حقوق بشر است؛ این اتهامات در برخی موارد جنبه دینی و در برخی موارد دیگر جنبه سیاسی دارد و گاهی نیز دربردارنده هر دو. برخی از سیاستمداران، همانند محمود احمدینژاد صرفاً متهم به جنایات جنگی هستند؛ در حالیکه برخی دیگر از مسئولان جمهوری اسلامی ایران، برای اتهامات تروریستی، تحت تعقیب مراجع قضایی بینالمللی، همانند پلیس بینالملل قرار دارند. از نخستین روزهای انقلاب اسلامی به بعد، نظام جمهوری اسلامی ایران، احکامی همچون: بریدن انگشتان دست، قطع دست و پا، گردنزنی، پرتاب از بلندی، سنگسار، ترورهای سازمانیافته و حکومتی، تیرباران و اعدام فردی و گروهی مخالفان با طناب دار را اجرا کرده است.
وضعیت نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران از جانب ایرانیان و از جانب فعالان حقوق بشر، نویسندگان و سازمانهای مردمنهاد بینالمللی، مورد توجه قرار گرفته است. در دوران حکومت جمهوری اسلامی، مجمع عمومی سازمان ملل متحد به غیر از دو سال، همه ساله، قطعنامهای در مورد نقض حقوق بشر بوسیله حکومت جمهوری اسلامی، صادر کرده است. در قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد به شماره A/RES/۶۴/۱۷۶ که در فروردین ۱۳۸۹ منتشر شد، این مجمع ایران را در بسیاری موارد محکوم کرد؛ از جمله، در رویارویی دولت با معترضان نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران (۱۳۸۸). حکومت جمهوری اسلامی ایران بگونه سختگیرانهای آزادیهای مدنی از جمله، آزادی سخنرانی، مطبوعات، تجمعات، انجمنها و آزادیهای شخصی را زیر پا میگذارد و در مسیر آزادیهای مذهبی نیز مانع ایجاد کرده است.
ایران، قرارداد عضویت در دیوان کیفری بینالمللی را رسماً نپذیرفته است. برخی از کارشناسان این سیاست عدم پذیرش ایران را ناشی از ترس دولتمردان ایران از محاکمه در این دادگاه دانستهاند. جمهوری اسلامی ایران به همراه بازوی سیاسی–نظامی آن که سپاه پاسداران است، به اعدام دستهجمعی زندانیان عقیدتی-سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷، قتلهای زنجیرهای ایران، عملیاتهای تروریستی خارجی، همکاری با رژیم بشار اسد، یهودستیزی، ساداتسالاری، جنگافروزی در سوریه، عراق و یمن و چند کشور دیگر، همچنین سرکوب اعتراضات و نقض حقوق مردم ایران و مواردی از این دست متهم شده است.
با شروع جنبش اسلامی در ایران و آتش زدن سینما رکس آبادان در ۲۸ مرداد ۱۳۵۷ به دست مسلمانان بنیادگرا، چرخشی مهم در نخستین خصیصه تروریسم اسلامی روی داد. با واقعه سینما رکس آبادان برای اولین بار مردم عادی هدف سوءقصد اسلامگرایان قرار گرفتند و حدود ۴۰۰ نفر از شهروندان عادی ایران به دست اسلامگرایان در آتش سوزانده شدند. این فاجعه بهانهای بود برای سامان بخشیدن و گسترش دادن انقلاب ۱۳۵۷ ایران؛ در ابتدا سید روحالله خمینی بدون هیچ مدرک و سندی، مقصر این آتشسوزی را ساواک و محمدرضاشاه دانست. سپس حسین تکبعلیزاده مجرم شناخته شد.
نقض حریم شخصی
در سال ۲۰۰۷ [۸۶-۱۳۸۵ خورشیدی] نیروهای انتظامی ۱۵۰ هزار نفر را در جریان مبارزه با بدحجابی دستگیر و آنها را مجبور به نوشتن «تعهدنامه» کردند تا ضوابط پوشش را مطابق با استانداردهای دولتی مراعات کنند.
همچنین در این سال، پلیس امنیت فرودگاههای ایران، بیش از ۱۷٬۰۰۰ نفر از مردمی را که در فرودگاههای کشور تردد کردهاند، به دلیل تفاوت پوششان متوقف کرده و مورد بازخواست قرار داد و ۸۵۰ زن را نیز بازداشت و مجبور به امضای تعهدنامه کرد. ۱۳۰ نفر دیگر نیز توسط مقامات قضایی، مورد پیگرد قرارگرفتهاند.
نقض حقوق صنفها و گروهها
در جمهوری اسلامی، حقوق آموزگاران، دانشجویان، کنشگران محیط زیست و حقوق بشر، کارگران و رانندگان…، نقض میشود.
نژادپرستی و نژادستیزی مخفیانه
در ایران، علیالخصوص پس از انقلاب ۱۳۵۷ تنفر از دین و نژاد یهود رشد کرده است. همچنین سیدسالاری و گرایش به احترام بدون علت محکم به سادات، تقدسگرایی سادات، داشتن پیشوند سید قبل از اسم، داشتن مقامهای بالا از جمله اینکه مقام رهبری در عرف باید سید باشد، موجب تبعیض بیچون و چرا واقع شده است.
نقض حقوق اقلیتهای عقیدتی (دینی و فرادینی)، قومی، زبانی و جنسیتی
در نظام جمهوری اسلامی ایران، خداناباوران، دینناباوران، بهائیان، نوکیشان مسیحی، یارسانیها، مندائیان، سیکهای ایران، رائلیان، دراویش گنابادی و همه مسلمانانی که به کیشِ دیگری بگروند (نوکیشان اسلامناباور)، فاقدِ هرگونه حقوقِ شهروندی، قانونی و بشری هستند و بهشدت، سرکوب میشوند.
نقض حقوق زرتشتیان
زرتشتیها مانند اقلیتهای دیگر از سوی حکومت جمهوری اسلامی به گونه سازمانیافته آزار میبینند.
به دلیل تبعیض حکومتی، بیکاری گسترده، باعث افزایش فقر، سوءتغذیه و نیز کاهش ازدواج و جمعیت زرتشتیان (و اقلیتهای دیگر) شده است.
نقض حقوق مسیحیان
مسیحیان به ویژه نوکیش در حکومت جمهوری اسلامی، مورد آزار، محرومیت و حبس و شکنجه، قرار گرفته و حتی برخیشان ترور و کشته شدهاند.
نقض حقوق یهودیان
آمار یهودیان ایران-که در دوره پهلوی، ۶۵ هزار تا ۱۰۰ هزار تن بود-به دلیل افزایش آزار و تحقیر و سرکوب در دوره حکومت جمهوری اسلامی به ۲۰ هزار نفر کاهش یافت.
نقض حقوق منداییان
حقوق انسانی منداییان اقلیتهای عقیدتی دیگر از سوی حکومت جمهوری اسلامی نقض میشود.
نقض حقوق یارسانیها
دین یارسان از سوی جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نمیشود و حقوق انسانی یارسانیها (با اینکه بزرگترین اقلیت دینی ایران هستند) نیز به دلیل اهل کتاب نبودن پایمال میشود. به گونهای که برخیشان به نشانه اعتراض به نقض حقوقشان خود را آتش زده و جان میبازند.
نقض حقوق دینناباوران و نوکیشان
در جمهوری اسلامی همه کسانی که از دین اسلام، رویگردان شوند، حکمشان اعدام است.
نقض حقوق دگرباشان جنسی
بر پایه گزارش گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، در نظام جمهوری اسلامی ایران و بر پایه احکامی اسلامی، حقوق دگرباشان جنسی، همچنان، با رفتارهای خشونتآمیز و به گونه گسترده و سازماندهیشده، نقض شده و حتی بر خشونت بر ضد همجنسگرایان را قانونی کردهاند که مواردی از این نقض حقوق، از سوی برخی از رسانههای خبری و سازمانهای پشتیبان حقوق بشر، گزارش شده است.
در کشورهای اسلامی، از جمله، در نظام جمهوری اسلامی ایران، کیفر اقلیتهای جنسی، شلاق… و حتی اعدام است.
نقض حقوق نویسندگان و شاعران
در نظام جمهوری اسلامی ایران، حقوق انسانی نویسندگان و شاعران به ویژه دگراندیش و منتقد، مانند حقوق گروههای معترض دیگر، همچون: روشنفکران، هنرمندان، روزنامهنگاران، دانشجویان، آموزگاران، کارگران، اقلیتهای قومی و دینی، وکیلان، فعالان حقوق بشر و زنان…، نقض میشود.
حکومت جمهوری اسلامی، شیوههای گوناگونی را برای واداشتن روزنامهنگاران و نویسندگان به سکوت و حذف صدای آنان از جامعه به کار بردهاست؛ از سانسور و توقیف رسانه و کتاب و قطع درآمد اقتصادی گرفته تا حبس و شکنجه و تبعید و کشتار؛ چه از راه ترور در بیرون از زندان و چه از راه صورت اعدام در زندان.
نقض حقوق هنرمندان
در سالهای اخیر (دهه ۹۰) نیز مانند گذشته، موجی از سرکوب هنرمندان (به همراه سرکوب شاعران و نویسندگان…) آغاز شده است.
نقض حقوق آموزگاران و نیز استادان دانشگاه
حکومت جمهوری اسلامی در راستای اسلامیسازی دانشگاهها، از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۲، به اخراج و سرکوب خونین دانشگاهیان ایران پرداخت که در پی آن، دانشگاههای سراسر کشور تا چند سال، تعطیل شدند و دانشجویان و استادان (دگراندیش، چپ (کمونیست)، بهائی… و هوادار حکومت پهلوی)، از دانشگاهها اخراج شدند. در این رخداد، سه تن از دانشجویان، کشته شده و صدها تن نیز زخمی گشتند.
نقض حقوق دانشجویان
تنها در در طول دو سال یعنی از فروردین ۱۳۸۸ تا شهریور ۱۳۹۰، در بیش از ۲٫۰۰۰ مورد، حقوق دانشجویان، نقض شده و نیز فضای دانشگاهها پادگانی و امنیتی گردید.
نقض حقوق وکلا، حقوقدانان و فعالان حقوق بشر
در طول عمر جمهوری اسلامی، حقوق وکلا، حقوقدانان و فعالان حقوق بشر که به هر نحوی از انحاء در کنار مظلوم ایستاده بودند و انعکاس دهنده صدای ایشان بودند، دچار نقص حقوق اولیه انسانی شدهاند.
بازداشت دادخواهان سلامت
دو وکیل دادگستری به نامهای مصطفی نیلی، آرش کیخسروی و یک فعال مدنی مهدی محمودیان از دادخواهان سلامت و نیز خواهان شکایت از سید علی خامنهای به دلیل مدیریت نادرست در دوره همهگیری ویروس کرونا بازداشت شدند که البته ۲۳ سازمان حقوق بشری و اعضای جامعه مدنی در اعتراض به تداوم این بازداشتها و نیز بازداشتهای خودسرانه شهروندان در ایران، بیانهای اعتراضی صادر کردند.
نقض حقوق خبرنگاران و روزنامهنگاران
بر پایه دستیابی سازمان گزارشگران بدون مرز به ۱ میلیون و ۷۰۰ هزار سند از دادههای دستگاه قضائی ایران (که آنها را در اختیار شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد قرار داده) به آمارهایی از زندانیان و اعدامشدگان عقیدتی و سیاسی از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۸ خورشیدی دست یافته است، از جمله، بازداشت یا اعدام ۸۶۰ روزنامهنگار و شهروند خبرنگار. که ۲۱۸ نفرشان زن بودهاند.
در ۵۰ سال اخیر، بیشترین شمار حکم اعدام را نظام جمهوری اسلامی ایران بر ضد روزنامهنگاران صادر و اجرا کرده است.
نقض حقوق کارگران
در نظام جمهوری اسلامی ایران، حقوق انسانی کارگرانِ به ویژه معترض و زندانی، مانند حقوق انسانی معلمان، استادان دانشگاه، کنشگران سیاسی و مدنی و اقلیتهای عقیدتی…، روزانه، نقض میشود. فعالان حقوق کارگران، مانند کارگران معترض در ایران، به دلیل اعتراض به نقض حقوق انسانی و صنفیشان، معمولاً، با سرکوب، روبهرو میشوند.
نقض حقوق بانوان
بانوان در نظام جمهوری اسلامی ایران از حقوق عادلانه، برخوردار نبوده و حقوقشان از جهات گوناگون، نقض میشود.
بر پایه گزارش دیدهبان حقوق بشر، طرحی که با نام «جوانی جمعیت و حمایت از خانواده» در دستور کار دولت جمهوری اسلامی، قرار گرفته، حقوق زنان را بیش از پیش، نقض میکند.
نقض حقوق کودکان
در نظام جمهوری اسلامی ایران، حقوق کودکان از راههایی همچون: اعدام، کار، محرومیت از تحصیل، کودکهمسری و کودکسربازی…، نقض میشود.
نقض حقوق شهروندان خارجی و دوتابعیتی
نهادهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی به ویژه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی با دو هدف یعنی باجگیری، چانهزنی و کسب امتیاز در خواستههای سیاسی و اقتصادی با کشورهای غربی و نیز، ایجاد مانع برای بازگشت ایرانیهای مقیم خارج با هدف جلوگیری از ورود فرهنگ غربی به ایران، شهروندان دوتابعیتی و خارجی را در ایران و لبنان… آنهم به گونه هدفمند و سازمانیافته، با پروندهسازی و با توجه به ملیت یا موقعیت اجتماعیشان را به عنوان گروگان (دیپلماسی گروگانگیری) بازداشت کرده و به حبسهای طولانی محکوم میکنند.
رد گسترده صلاحیت درخواستکنندگان نامزدی سیاسی
در دی ماه ۱۳۸۶ وزارت کشور ایران درخواست بیش از ۲۰۰۰ تن از ۷۵۹۷ متقاضی نامزدی هشتمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی را رد کرد. وزارت کشور دلایل رد صلاحیت آنها مواردی از جمله «دارای پرونده قضایی»، «توهین به مقدسات اسلامی»، «نقض حقوق شهروندان» برشمرد. اکثر نامزدهای رد صلاحیت شده با گروههای اصلاح طلب بهخصوص گروههای نزدیک به محمد خاتمی مرتبط بودند. اکثریت نامزدهای تأیید شده را افراد موسوم به اصولگرا تشکیل میدادند. البته در این زمان دولت جمهوری اسلامی، دولت روحانی، اصلاح طلب بود.
مخالفت خامنهای با سند ۲۰۳۰ یونسکو
در تاریخ ۲۳ خرداد ۱۳۹۶ شورای انقلاب فرهنگی دولت ایران، اجرای سند ۲۰۳۰ یونسکو را از دستور کار دولت، خارج کرد. این تصمیم، پس از آن گرفته شد که خامنهای رهبر جمهوری اسلامی ایران در ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۶ اجرای این سند را «غیرمجاز» و مغایر با اسلام و قرآن، اعلام کرد. رهبر جمهوری اسلامی در انتقاد از سند یونسکو گفت: «اینجا جمهوری اسلامی ایران است و در این کشور مبنا اسلام و قرآن است. اینجا جایی نیست که سبک زندگی معیوب و ویرانگر و فاسد غربی بتواند اعمال نفوذ کند. در نظام جمهوری اسلامی پذیرش چنین سندی، معنا ندارد.»
آزادی بیان
در ایران قوانین و دستورالعملهایی چون مواد ۵۱۳ و ۵۱۴ قانون مجازات اسلامی باعث تحمیل مجازات در حوزه بیان آزادانه افکار میشود همچنین ابهامات مربوط به قوانین امنیتی چون مواد ۵۱۰٬۶۱۰ و ۶۱۸ قانون مجازات اسلامی محدودیتهایی در زمینه برخورداری از حق برگزاری تجمعات و گردهماییهای مسالمتآمیز ایجاد میکند.
محدود کردن آزادی گردش اطلاعات اینترنتی
نظام جمهوری اسلامی ایران به دلیل سانسور سایبری و محدود کردن آزادی گردش اطلاعات در ایران از راه فیلترینگ در فضای مجازی، بارها مورد انتقاد قرار گرفتهاست.
سرکوب اعتراضات خیابانی
سرکوب اعتراضات سراسری مردم ایران در سالهای ۱۳۸۸، ۱۳۹۶ و ۱۳۹۷ خورشیدی و آبان ۱۳۹۸ بابت گرانی بنزین تعدادی از شدیدترین سرکوبهای حکومت علیه خواستههای شهروندان ایرانی به حساب میآید.
نقض آزادی اجتماعی
در حکومت جمهوری اسلامی، از دوره اعتراضات خیابانی زنان معترض به حجاب اجباری در اسفند ۱۳۵۷ تا دوره اعتراضات مدنی دختران خیابان انقلاب و پس از آن، رعایت نکردن حجاب اسلامی، به شدت سرکوب شدهاند.
نقض آزادی فرهنگی و اندیشهای
در جمهوری اسلامی، انتشار کتابهای مخالف دین اسلام و جمهوری اسلامی، ممنوع است و ناشران و پخش کنندگان چنین کتابهایی توسط مأموران امنیتی، بازداشت میشوند. تنها در درازای دو ماه در سال ۱۳۹۷، بیش از یک میلیون جلد کتاب، ضبط شده است.
نقض حقوق قربانیان تجاوز جنسی با جانبداری از متهمانِ به تجاوز
قوه قضاییه حکومت جمهوری اسلامی، محمد گندمنژاد طوسی (سعید طوسی؛ یکی از قاریان بیت سید علی خامنهای) از اتّهام تجاوز جنسی به کودکان و نوجوانان را تبرئه کرد؛ با اینکه شاکیان، رضایت نداده بودند و نیز با افشای سندی از سوی یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، خود طوسی، پیشتر، به این مسئله، اعتراف کرده بود.
با اینکه به دلیل شکایت خانواده برخی از نوجوانان مورد «تجاوز جنسی»، سعید طوسی، تحت تعقیب قضایی قرار گرفته بود؛ سرانجام، با دخالت مسئول وقت ارتباطات دفتر سید علی خامنهای و نیز رئیس قوه قضائیه و دادستان تهران، برای وی قرار منع تعقیب، صادر شده است.
دستگیری، زندان، شکنجه و اعتراف اجباری
در نظام جمهوری اسلامی ایران، منتقدان عقیدتی و سیاسی و مدنی…، بازداشت و حتی زندانی و شکنجه میشوند.
آزار و تجاوز جنسی
بر پایه گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر ایران، در گزارش خود از شکنجه و تجاوز جنسی در زندانهای ایران و نیز سرکوب سازماندهیشده اقلیتهای دینی، قومی و جنسی در این کشور، انتقاد کرده است.
برخی از شیوههای شکنجه
بر پایه گزارش عفو بینالملل، بازجویان وابسته به تشکیلات اطلاعاتی و امنیتی و مأموران زندانها، بازداشتشدگان، از جمله کودکان، با شیوههایی شکنجه کردهاند؛ با شیوههایی همچون:
- برهنه کردن زندانیان و پاشیدن آب سرد بر بدنشان
- نگه داشتن بازداشتشدگان بهطور مستمر و به مدت طولانی در معرض گرما یا سرمای شدید و بمباران آنها با نور تند و صداهای گوشخراش
- کشیدن ناخنهای انگشتان دست و پا
- برهنه سازی اجباری
- دشنامهای جنسی
- آزار جنسی وحشیانه همچون تجاوز جنسی به زندانیان به خصوص بانوانِ زندانی مانند زهرا کاظمی و همچنین وارد کردن ضربات متعدد به قسمت های آسیب پذیر بدن همچون دستگاه تناسلی
- اسپری فلفل زدن به نقاط مختلف بدن
- تزریق یا خوراندن اجباری مواد شیمیایی
- شوک الکتریکی
- القای حس خفگی با آب
- اعدامهای نمایشی و تهدید به مرگ
- ضرب و جرح با مشت و لگد
- چماق
- شلنگ پلاستیکی
- باتوم و کابل
- زدن شلاق
- محروم کردن از آب و غذا
- کشیدن کیسه روی سر
- اجبار به نشستن در حالتهای دردآور
- بازداشت کودکان
- پاشیدن اسپری فلفل به ناحیه دستگاه تناسلی و وارد آوردن شوک الکتریکی به بیضهها
- آویزان کردن و نگه داشتن در وضعیتهای دردناک
به نوشته این سازمان، بیشتر کسانی که عفو بینالملل با آنها مصاحبه کرده تا هفتهها و ماهها پس از وقوع اعتراضات در حالت شوک، ترومای روانی، اضطراب به سر میبردند.
به نوشته عفو بینالملل، نظام جمهوری اسلامی ایران برای سرکوب آن اقدام به قتل صدها نفر در خیابانها و «دستگیری هزاران مرد، زن و کودک بین ۱۰ تا ۱۸ سال در چند روز» کرد. یافتههای عفو بینالملل حاکی از:
- وجود بازداشتگاههای مخفی و امنیتی
- بیخبر نگاه داشتن خانوادهها
- موارد ادامهدار ناپدید کردن قهری
- حبس انفرادی طولانیمدت
- سلب دسترسی به خدمات درمانی
- و شرایط غیرانسانی در بازداشتگاههای این معترضان است.
همچنین، در این گزارش، آمدهاست:
- شکنجههای روانی
- اعترافات اجباری
- نداشتن وکیل و نبود روند دادرسی
- بازداشتهای خودسرانه
- عدم تحقیق و پاسخگویی
- تخریب چهره معترضان
- تجلیل از آمران و عاملان سرکوب و شکنجه.
وضعیت زندانها
عفو بینالملل شرایط زندانهای ایران را از نظر امکانات «بیرحمانه و غیرانسانی» توصیف کرده و به مواردی چون «کمبود امکانات تهویه هوای مناسب، سرویسهای بهداشتی کثیف و ناکافی، کمبود مواد شوینده لازم برای شستن ظروف و لباسهای زندانیان، کمبود آب شرب، غذای کم کیفیت و کمبود شدید تختخواب» اشاره کرده است.
وضعیت زندانها در دوره کروناویروس
مقامات قوه قضاییه نظام جمهوری اسلامی ایران، بیماری کرونا را به عنوان ابزاری برای شکنجه بر ضد زندانیان سیاسی به کار گرفتهاند.
بر خلاف زندانیان دیگر، زندانیانی سیاسی دارای محکومیت بالاتر از پنج سال از حق مرخصی در دوره کرونا هم محروم هستند.
بنیاد برومند در یک گزارش مفصل درباره زندانهای ایران، وضعیت شیوع ویروس کرونا را «بحرانی» توصیف کرده و میگوید که حکومت جمهوری اسلامی با زیر پا گذاشتن تعهدات بینالمللی درباره حق حیات و برخورداری از سلامت زندانیان، کاملاً غیرمسئولانه رفتار میکند.
زندانیان کشتهشده در زندانهای ایران
شمار قابل توجهی از زندانیان در زندانهای حکومت جمهوری اسلامی ایران، زیر شکنجه، کشته شدهاند. نامهای برخی از آنان عبارت است از: کاووس سیدامامی (۱۳۹۶)، وحید حیدری (۱۳۹۶)، سینا قنبری (۱۳۹۶)، سارو قهرمانی (۱۳۹۶)، زهرا بنییعقوب (۱۳۸۶)، ابراهیم لطفاللهی (۱۳۸۶) و زهرا کاظمی (۱۳۸۲)…
کانون نویسندگان ایران در بیانیهای، ابتلای برخی از زندانیان (عقیدتی و سیاسی) مانند بکتاش آبتین را نتیجه عملکرد مسئولان زندانها و نیز نظام جمهوری اسلامی ایران اعلام کرد.
آمار زندانیان کشتهشده
بر پایه گزارش عفو بینالملل، مسئولان نظام جمهوری اسلامی ایران از پاسخگویی درباره مرگ ۷۲ انسان در زندانهای ایران، سر باز زدهاند.
اعدام
در قانون مجازات اسلامی ایران اقسام اعدامها و شکنجههای غیرمعمول وجود دارد. از جمله شلاقزنی و سنگسار؛ میتوان به سنگسار در تاکستان اشاره کرد. جریان سنگسار تاکستان به بررسی اتهام رابطه نامشروع زوج ۴۷ و ۴۳ ساله به نام جعفر کیانی و مکرمه ابراهیمی میپرداخت که بر اساس حکم دستگاه قضایی ایران در سال ۱۳۷۵ به اتهام داشتن روابط نامشروع به سنگسار (رجم) محکوم شدند. متهمان بیش از ۱۱ سال را در انتظار اجرای حکم در زندان چوبین قزوین گذراندند. این پرونده در سال ۱۳۸۶ با سنگسار کیانی و آزادی ابراهیمی خاتمه یافت. در خرداد ۱۳۸۶ در حالیکه زمینههای لازم برای اجرای حکم سنگسار در تاکستان آماده بود با دستور شبانه رئیس کل دادگستری استان قزوین متوقف شد. طرفداران حقوق بشر، فعالان اجتماعی و برخی از وکلا، پس از آگاه شدن از این رویداد تلاشهای وسیعی برای جلوگیری از اجرای حکم انجام دادند. در اثر این تلاشها رئیس قوه قضائیه وعده تعویق اجرای حکم را داد. با اینحال در ۱۴ تیر ۱۳۸۶ اعلام شد حکم سنگسار جعفر کیانی در تاکستان اجرا شده است.
اعدامهای عقیدتی و سیاسی
پس از انقلاب ۱۳۵۷، تعدادی از مقامات حکومت محمدرضا پهلوی، اعدام شدند. همچنین در تابستان ۱۳۶۷ خورشیدی، ۴٬۴۸۲ تن از زندانیان عقیدتی-سیاسی گروههای مخالف اسلام یا جمهوری اسلامی ایران، به دستور سید روحالله خمینی، قتلعام شدند.
بنابر اخبار رسیده به رادیو فردا دو زندانی سیاسی کرد به نامهای دیاکو رسولزاده و صابر شیخ عبدالله در بامداد روز سهشنبه ۲۴ تیر ۱۳۹۹ در زندان ارومیه اعدام شدند. رها بحرینی، پژوهشگر سازمان عفو بینالملل گفت که این دو زندانی تحت شکنجه و اعتراف اجباری قرار گرفتند ولی بارها گفتهاند که در هیچ اقدام بمبگذاری شرکت نداشتند.
در ۱۵ مرداد ۱۳۹۹ مصطفی صالحی، ۳۰ ساله، یکی از معترضان اعتراضات دی ماه ۱۳۹۶ که تا کنون در بازداشت بوده، در زندان دستگرد اصفهان اعدام شد. وی به اتهام کشتن یک پاسدار به اعدام محکوم شده، اما در جریان محاکمه این اتهام را رد کرده بود.
در ۶ دی ۱۳۹۹ عبدالحمید میربلوچزهی، زندانی بلوچ، به اتهام شرکت در یک تیراندازی که منجر به کشته شدن دو پاسدار انجامید، اعدام شد. در حالی که دو روز قبل از اعاده دادرسی او خبر داده شده بود.
صبح روز پنجشنبه ۱۱ دی ۱۳۹۹ سه زندانی اهل سنت به نامهای «حمید راستبالا، کبیر سعادت جهانی و محمدعلی آرایش» به اتهام «بَغی از طریق عضویت در گروه سَلَفی حزب الفرقان و عضویت در جبهه همبستگی ملی اهل سنت ایران» در زندان وکیلآباد مشهد اعدام شدند. این اعدامها بهصورت ناگهانی بود و خانواده آنها از ملاقات آخر محروم شدند.
۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ دو زندانی در اراک به نام یوسف مهرداد، اهل اردبیل (هویت زندانی دیگر مشخص نیست) به اتهامهای «توهین به مقدسات» و «سبالنبی» (توهین به پیامبران) به اعدام محکوم شدند.
اعدامهای گروهی
در نظام جمهوری اسلامی ایران، اعدامهای گروهی، از جمله، بر ضد زندانیان عقیدتی و سیاسی…، انجام میشود.
قتلعام سال ۱۳۶۷
اعدام زندانیان عقیدتی-سیاسی سال ۱۳۶۷ کشتار جمعی بود که طی آن به فرمان سید روحالله خمینی، چندین هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندانهای نظام جمهوری اسلامی ایران در ماههای مرداد و شهریور ۱۳۶۷ به شکلی مخفیانه، اعدام و در گورهای دستهجمعی دفن شدند. اکثریت کسانی که اعدام شدند از اعضای سازمان مجاهدین خلق بودند و گرچه حامیان دیگر گروههای چپگرا مانند سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) و حزب توده نیز در میان آنها وجود داشت. نهادها و سازمانهای مدافع حقوق بشر جرم زندانیان را همکاری با سازمانهای مخالف نظام به خصوص سازمان مجاهدین خلق ایران و همچنین طیفهای مختلفی از گروههای چپ، کمونیست و مارکسیست ذکر کردهاند. اما مقامات جمهوری اسلامی اعدام آنها را به دلایلی همچون کشف تشکیلات مرتبط با سازمان مجاهدین خلق در زندان، نتیجه ادامه محاکمه به دلیل ترور مقامات جمهوری اسلامی توسط آنها ذکر کردهاند. تعداد قربانیان این واقعه نزد مراجع مختلف متفاوت و بین ۱۸۷۹ نفر (گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد) تا ۳۰۰۰ یا ۴۴۸۲ نفر تخمین زده شده است.
مقامات ارشد نظام جمهوری اسلامی ایران انجام اعدامها را انکار نمیکنند؛ بلکه در مواردی، از آن، دفاع نیز کردهاند و آن اعدامها را برای حفظ نظام، لازم شمردهاند. حسینعلی منتظری، بلندپایهترین مخالف اعدامها بود و اعتراضهایش به قیمت برکناریاش از جانشینی سید روحالله خمینی و به حبس خانگی طولانی مدت وی انجامید. حسینعلی منتظری، در جلسه خصوصی با مسئولان هیئت مرگ یعنی حسینعلی نیری (حاکم پیشین شرع)، مرتضی اشراقی (دادستان پیشین تهران)، سید ابراهیم رئیسی (معاون پیشین دادستان تهران) و مصطفی پورمحمدی (نماینده وقت وزارت اطلاعات)، در تاریخ ۲۴ مرداد ۱۳۶۷ گفت: «خمینی را در آینده، خونریز، سفاک و فتاک، لقب خواهند داد.»
همچنین، کشتار زندانیان عقیدتی و سیاسی (چه آنانی که حکمشان پایان یافته بود یا نیافته بود)، از مدتها پیش (از عملیات مرصاد/فروغ جاویدان)، برنامهریزی شده بود؛ افزون بر اینکه زندانیانِ قتلعام شده، فقط جزو سازمان مجاهدین خلق ایران نبودند؛ بلکه از گروههای چپ و غیر مسلمان (کمونیست…) هم بودند.
دیدبان حقوق بشر از این واقعه با نام «کشتار زندان سال ۶۷» یاد میکند.
اعدام قهرمانان ورزشی
در جمهوری اسلامی، قهرمانانی ورزشی همچون: فروزان عبدی، حبیب خبیری، هوشنگ منتظرالظهور، نازنین عظیمزاده، علاءالدین عترتی کوشالی، علی مطیری (بوکسور ایرانی) و نوید افکاری اعدام شدهاند.
اعدامهای کیفری
سازمان عفو بینالملل در گزارشی اعلام کرد که در سال ۲۰۰۷ (۸۶–۱۳۸۵ خورشیدی) حداقل ۲۴ نفر در هر هفته اعدام و بیش از ۶۴ نفر محکوم به مرگ شدهاند، و ایران با ۳۱۷ اعدام در این سال، رتبه دوم را در این زمینه دارد.
در سال ۱۳۸۷ در جمهوری اسلامی ایران، ۷۰ تا ۸۰ مجرم در انتظار اعدام به سر میبردند. در سال ۲۰۰۵ (۸۴–۱۳۸۳) یک دختر شانزده ساله به جرم آنچه «روابط جنسی نامشروع» خوانده شد، در ملأ عام در شهرستان نکا اعدام شد.
بر اساس قوانین اسلام که در ایران اجرا میشود، همجنسگرایان در صورت اثبات همجنسگرایی با مجازات اعدام مواجه میشوند و قاضی میتواند از میان پنج روش ازجمله پرتاب مجرم از بلندی یا خراب کردن دیوار بر سر وی، نحوه اعدام مجرم را انتخاب کند. استفاده از اینگونه روشها پس از انقلاب ۱۳۵۷ گزارش نشده است، اما یک مرد در استان قزوین به جرم زنا سنگسار شد.
اعدام به شیوه سوزاندن
در راستای بهائیستیزی، برخی از بهائیان شهمیرزاد سمنان، در اوایل انقلاب ۱۳۵۷، سوزانده شدند.
آمار اعدام و رتبه جهانی ایران
عفو بینالملل روز سهشنبه ۲۱ آوریل ۲۰۲۰ ایران را مسئول بیش از یکسوم اعدامهای ثبتشده در جهان معرفی کرد و در گزارشی انتشار داد که در سال ۲۰۱۹ ایران بعد از چین بالاترین آمار اعدامها را با ۲۵۱ اعدام داشتهاست.
آمار اعدامها و کشتارها در جمهوری اسلامی
از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۹ خورشیدی بیش از ۴۴۶۰۰ (چهل و چهار هزار و ششصد) انسان در نظام جمهوری اسلامی ایران، با شیوههای همچون: حلقآویز شدن، ترور شدن، کشته شدن در اعتراضات خیابانی و شکنجه در زندان، کشته شدهاند:
- از بهمن ۱۳۵۷ تا اسفند ۱۳۵۸: ۴۳۸ اعدام؛
- در سال ۱۳۵۹: ۶۲۴ تن؛
- از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۴: ۱۴۷۹۴ اعدام؛
- در سالهای ۱۳۶۵ و ۱۳۶۶: از ۱۴۵۶ تا ۱۶۷۱ اعدام؛
- کودکان و زنان اعدام شده از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷: ۳۲۰۰ تن؛
- در سال ۱۳۶۷: ۴۴۸۴ اعدام (اعم از: دینباور و دینناباور)؛
- در جریان قتلهای زنجیرهای ایران: بیش از ۸۰ نویسنده، مترجم، شاعر، فعال سیاسی و شهروند عادی…؛
- از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۷: ۶۷۸۳ اعدام؛
- در حمله به کوی دانشگاه تهران (۱۸–۲۳ تیر ۱۳۷۸): ۷ کشته؛
- از سال ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۷: ۵۲۲۰ اعدام؛
- از خرداد ۱۳۸۸ تا تیر ۱۳۸۹: ۱۵۲ اعدام؛
- در سالهای ۱۳۹۱ و ۱۳۹۲: ۸۱۴ اعدام (۱۶ تن کودک، ۱۹ تن زن، ۶۹۷ تن نیز اعدام به گونه گروهی)؛
- در سال ۱۳۹۳: ۹۶۶ اعدام؛
- در سال ۱۳۹۴: ۱۴۷۱ اعدام؛
- در سال ۱۳۹۵: ۹۶۹ اعدام؛
- اعدام بهائیان: ۲۰۲ تن؛
- کشتگان فقط اعتراضات دی ۱۳۹۶: ۵۰ تن (در خیابان و زندان)؛
- در سال ۱۳۹۶ (۲۰۱۸–۲۰۱۷): ۴۴۶ اعدام؛
- در سال ۱۳۹۷ (۲۰۱۹–۲۰۱۸): ۲۳۶ اعدام؛
- در سال ۱۳۹۸ (۲۰۲۰–۲۰۱۹): ۲۴۸ اعدام؛
- کشتگان فقط اعتراضات آبان ۱۳۹۸: ۱۵۰۰ تن(در خیابان و زندان) و بر پایه برخی بررسیها (ی تخمینی): بیش از ۵۰۰۰ تا ۷۵۰۰
- در سال ۱۳۹۹ (۲۰۲۱–۲۰۲۰): ۲۶۴ اعدام؛
- در سال ۱۴۰۰ (۲۰۲۲–۲۰۲۱): ۲۵۴ اعدام (از جمله، کودکان)؛
آمار دگراندیشان ترورشده
برخی از منابع رسمی، آمار کشتهشدگان دگراندیشان عقیدتی و سیاسی در پروژه قتلهای زنجیرهای ایران را از ۳۰۰ (سیصد) تا بیش از ۱۰۰۰ (هزار) تن دانستهاند که ۱۸۰ تن از آنها فقط از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۷ ترور و کشته شدهاند.
آمار کشتار بهائیان
تنها از تاریخ ۱۳۵۷ خورشیدی (۱۹۷۸ م) تا مرداد ۱۳۸۴ (۲۰۰۵)، بیش از ۲۲۰ (دویست و بیست) بهائی توسط نظام جمهوری اسلامی ایران کشته شدهاند.
- سال ۱۳۵۷: ۱۰ تن؛
- سال ۱۳۵۸: ۸ تن؛
- از بهمن ۱۳۵۸ تا خرداد ۱۳۶۰: ۳۵ تن؛
- از خرداد ۱۳۶۰ تا مهر ۱۳۶۰: ۳۹ تن؛
- از مهر ۱۳۶۰ تا مرداد ۱۳۶۷: ۱۲۰ تن؛
- از مرداد ۱۳۶۷ تا مرداد ۱۳۶۸: ۳ تن؛
- از مرداد ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴: ۵ تن…
آمار سنگسار
بر پایه گزارش روزنامه فرانسوی فیگارو، در تاریخ جمهوری اسلامی، ۱۵۰ (صد و پنجاه) حکم سنگسار، اجرا شده است.
آمار کشتار دگرباشان جنسی
آمار دقیقی از شمار اعدامشدگان انسانهای همجنسگرا در دوره نظام جمهوری اسلامی ایران، در دست نیست؛ ولی کنشگران حقوق بشر باورمندند که بیش از ۴٫۰۰۰ (چهار هزار) مرد و زن همجنسگرا، در این دوره، در ایران، اعدام شدهاند.
قتلهای زنجیرهای
در سال ۱۳۷۷ خورشیدی، فاش شد که برخی از فعالان عقیدتی و سیاسی ایران، به دست اعضای وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، گاه با شیوههای دلخراشی، کشته شدهاند.
کشتارهای دیگری نیز مانند ترور عبدالرحمن قاسملو رهبر حزب دموکرات ایران، قتل شاپور بختیار، بیژن فاضلی فرزند رضا فاضلی و فریدون فرخزاد برادر فروغ فرخزاد به ولایت فقیه نسبت داده شده است. قتل نزدیک به بیست مخالف سیاسی (در بعضی روایتها و انتصابها تا ۸۰ نفر) در دهه هشتاد خورشیدی توسط وزارت اطلاعات که به نام قتلهای زنجیرهای معروف گردید نیز قابل ذکر است.
ربودن مخالفان سیاسی
یکی از موارد نقض جدی حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی ایران، ربودن و بازداشت و حذف فیزیکی افرادی هست که به دلایل گوناگون سیاسی، اجتماعی، عقیدتی، دینی با نظام جمهوری اسلامی ایران مخالف هستند و خواستار سرنگونی آن هستند. آدمربایی در حقوق کیفری، جابجایی غیرقانونی و بازداشت کردن یک فرد خلاف خواستهاش، تعریف شده است؛ و در تعریف پلیسی: آدمربایی، انتقال یک شخص بدون رضایت او، از محلی به محل دیگر، با استفاده از زور، تهدید یا فریفتن را آدمربایی میگویند.
در طول تاریخ جمهوری اسلامی ایران افراد بسیاری توسط عوامل حکومت مانند وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، که در ادبیات جمهوری اسلامی، با لقب «سربازان گمنام امام زمان» شناخته میشوند ربوده شدهاند که پس از دستگیری و بازجویی تحت شکنجه و اعتراف اجباری توسط دستگاههای قضایی حکومت بعضاً به اعدام محکوم شدهاند یا از سرنوشت برخی از آنها اطلاعی در دست نیست. برخی از این مخالفان مانند فرود فولادوند، روحالله زم و حبیب اسیود، افرادی هستند که خارج از مرزهای ایران دستگیر و به داخل خاک ایران هدایت شدند.
سرکوب اعتراضات ایرانیان
- اعتراضات زنان در اسفند ۱۳۵۷
- سرکوب شورشهای کردها از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۹
- اعتراضات ۱۳۶۰
- حادثه کوی دانشگاه ۱۳۷۸ (سرکوب جنبش دانشجویی)
- اعتراضات ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰
- اعتراضات ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۷
- اعتراضات آبان ۱۳۹۸
- اعتراضات دی ۱۳۹۸
- اعتراضات به کمآبی در خوزستان
تروریسم خارجی
جمهوری اسلامی علاوه بر نقض حقوق بشر در داخل کشور و بر علیه شهروندان خودش، دست به نقض گسترده حقوق بشر در خارج از مرزهای جغرافیایی ایران نیز زده است که برخی از آنها را تیتروار مرور میکنیم:
- تجهیز نیروهای نیابتی در جنگ برونمرزی
- سرکوب و کشتار گسترده مردم سوریه
- روابط با گروههای شبهنظامی
- پشتیبانی مالی و نظامی از حکومت بشار اسد
- اعتراف سپاه به نقش خود در رویارویی با اعتراضات سوریه
- مداخله همهجانبه در عراق
- مداخله در یمن
- مداخله در لبنان
- روابط با القاعده
- روابط با طالبان
- روابط با داعش
گسترش مواد مخدر و افزایش شمار معتادان
بر پایه برخی از آمارها در سال ۱۴۰۰ و در دوره نظام جمهوری اسلامی ایران بیش از ۱۲ میلیون معتاد به مواد مخدر در ایران هست که ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار تن از آنها جزو مصرفکنندگان دائمی هستند و نیز ۱۰ درصد از معتادان، زنان بوده و هزاران تن از آنان نیز کودکان هستند.
ایران، یکی از مهمترین گذرگاههای قاچاق مواد مخدر در جهان است و بیشتر مواد مخدر تولیدی در کشورهای توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به کشورهای اروپایی قاچاق میشود.
در همین راستا و در یک گزارش محرمانه سازمان ملل متحد در خرداد ۱۳۸۸، تصریح شده که حکومت جمهوری اسلامی ایران، بزرگترین قاچاقچی مواد مخدر در جهان است.
یکی از دلایل اصلی مخالفت حکومت جمهوری اسلامی با تصویب لوایح FATF، تن ندادن به حسابرسی درباره نقش سپاه پاسداران در زمینه قاچاق مواد مخدر و نیز پولشویی منابع حاصل از آن است که حسن روحانی (یکی از رئیسان جمهور حکومت پیشگفته) درین باره، به گونه کنایی و غیر مستقیم، گفته بود:
«وقتی مواد مخدر هست، پول کثیف هم هست، این پول کثیف کجا میرود؟! یعنی یک گوشه و کناری [دارد] پولشویی انجام میگیرد».
مخالفت با خرید واکسن کرونا
عفو بینالملل، دستور سید علی خامنهای درباره ممنوع کردن خرید واکسن ساخت بریتانیا و آمریکا را بازی با جان میلیونها ایرانی و نیز شرمآور، اعلام کرد.
کوتاهی در قانونی کردن لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت
دبیرکل حزب اتحاد ملت ایران اسلامی در توییتی نوشت: «مونا حیدری این بار در خوزستان، قربانی دیگر قتلهای ناموسی میشود؛ چرا که لایحه تأمین امنیت زنان (لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت) پس از سالها رفت و برگشت بین نهادهای مسئول [جمهوری اسلامی] معطل ماندهاست». وی به سرانجام نرسیدن لایحه رومینا و تئوریزه و بازتولید شدن خشونت بر ضد زنان را از دلایل تکرار قتلهای ناموسی دانست. .
برخی از فعالان حقوق زنان، متهم ردیف اول پرونده قتل مونا حیدری (قتل ناموسی در ایران) را حکومت دینیای دانستند که اینگونه قتلها را مجاز میشمارد. بر طبق ماده ۳۰۲ قانون مجازات اسلامی ایران، در صورتی که شوهری، زن خود را هنگام رابطه جنسی با مرد بیگانه مشاهده کند و یقین داشته باشد که این رابطه جنسی، از روی اجبار نیست، میتواند با کشتن همسر خود و مرد بیگانه، از مجازات در امان باشد.
ستیز با برخی از جشنها و شخصیتهای ایرانی غیر اسلامی
برای آگاهی از ستیز حکومت جمهوری اسلامی با برخی از جشنها و شخصیتهای ایرانی غیر اسلامی ایرانیستیزی را ببینید.
نقض آزادی اینترنتی
یکی از روشهای پایان دادن به اعتراضات به ویژه سراسری (از جمله در اعتراضات سالهای ۱۳۸۸، اعتراضات دی ۱۳۹۶ ایران و اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران)، قطع نمودن اینترنت به گونه موقت و نیز فیلتر یا مسدود کردن شمار قابل توجهی از وبسایتها و اپلیکیشانهاست. بر پایه برخی از منابع، خاموشیهای اینترنتی توسط نظام جمهوری اسلامی ایران و در برابر اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران تا اعتراضات تابستان ۱۴۰۰ ایران بارها رخ دادهاست.
نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی
در این نوشتار سعی نمودیم به صورت مختصر و تیتروار به بیان موارد نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی بپردازیم. بی شک دامنه نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی بسیار گستردهتر از این مقاله است. حکومتی که در کوچکترین مسائل فردی و اجتماعی دخالت مستقیم دارد، هر عملش نقض حقوق بشر است. از جمله موارد نقض حقوق بشر که بسیار اثرگذار است و شاید بصورت مستقیم در تیترهای ما جایگاه نداشت، مشکلات محیط زیست است. خشکاندن رودخانهها، دریاچهها، تالابها و… نه تنها نقض حقوق بشر ساکنان حال حاضر ایران است، بلکه نقض حقوق آیندگان نیز بشمار میرود. همچنین آموزش آموزههای ایدئولوژیک در مدارس جمهوری اسلامی، نوع فاحشی از نقض حقوق بشر و نقض حقوق کودکان است، ترویج مردهپرستی، شیعه گستری وهزاران هزار نقض مستقیم حقوق بشر و نقض حقوق ایرانیان داخل و خارج از کشور است. نقض حقوق گذشتگان و آیندگان ایران است. حکومتی که باعث گردیده صدها هزار نفر ناگزیر به ترک وطن خود شوند و بسیاری از آنها در حسرت دیدار دوباره وطن آرزو به دل بمانند. هزاران هزار پناهجو در کشورهای دیگر دنیا آوارهاند و صدها هزار نخبه علمی ترک دیار نمودهاند. همین آمار نشاندهنده عملکرد جمهوری اسلامی است.
نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی در جنبه های مختلفی خودش را نشان داده و آثار و تبعات زیادی را به دنبال داشته و خواهد داشت از جمله:
- قتلعام دستهجمعی زندانیان در سال ۶۷
- زندانی کردن کودکان در جریان کشتار دستهجمعی سال ۶۷ ↓
- اعدام کودکان در ایران
- قتلهای زنجیرهای ایران
- بمبگذاری آمیا
- ترور میکونوس
- سرکوب و شکنجه معترضان سال ۷۸
- کشتار معترضان سال ۸۸
- همکاری با رژیم بشار اسد و کشتار مردم سوریه
- سرکوب و کشتار در اعتراضات دی ۱۳۹۶ ایران
- سرکوب و کشتار در اعتراضات دراویش گنابادی
- سرکوب و کشتار گسترده در اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران
- تجاوز جنسی به زندانیان در ایران
- سیدسالاری؛ تبعیض اجتماعی بین سادات و غیرسادات
- مداخله سیاسی و نظامی در عراق
- مداخله سیاسی و نظامی در لبنان
- مداخله سیاسی و نظامی در افغانستان
- مداخله سیاسی و نظامی در اعتراضات ۲۰۱۹ ونزوئلا
- مداخله نظامی و سیاسی در سوریه
- همکاری با طالبان
- همکاری با القاعده
- مداخله سیاسی و نظامی در یمن
- همکاری با حوثیها
- مداخله سیاسی در بحرین
- مداخله سیاسی و نظامی در فلسطین
- نقض حقوق اقتصادی طبقه متوسط در ایران
- ایرانیستیزی و ازخودبیگانگی
ما را در توییتر دنبال کنید.
